Spierathlon

Team4Nina heeft drie jaar mee aan de Spierathlon die georganiseerd werd door Spieren voor Spieren. Hier lees je onze belevenis van deze jaren.



De Spierathlon 2017


Op zaterdag 10 juni was het eindelijk zover; de Spierathlon 2017! Het is ons gelukt om een groot team bij elkaar te krijgen en samen hebben we deze dag met heel veel plezier beleefd. Het weer was perfect en de gezellige sfeer spatte ervan af. Een dag vol lachende en blije mensen. De Spierathlon 2017 was geweldig!

 

Voor de Spierathlon zijn we druk bezig geweest met mensen bij elkaar verzamelen om uiteindelijk een zo groot mogelijk team op touw te zetten. Gelukkig waren er veel mensen die het leuk leek om mee te doen, uiteindelijk hadden we 12 sporters en een hoop mensen om ons aan te moedigen. Op het terrein aangekomen, was het niet eens een probleem om te zorgen dat de andere teamleden ons konden vinden. Wat wel een dingetje was, waren alle namen die we moesten onthouden. Gelukkig was mijn naam niet heel lastig; “Hoe heette ze nou ook al weer?” – “Dat staat op je shirt, slimmerd!”

 

Al snel hadden we het hele team bij elkaar gesprokkeld en ging iedereen zich omkleden. We hadden een tafel geclaimd, die naast iemand stond die doormiddel van een megafoon en wat leuke opmerkingen iedereen probeerde te vermaken. Er kwam natuurlijk een moment dat het hem opviel dat wij allemaal dezelfde shirts aanhadden met hetzelfde logo erop. Hij wilde dit ons laten weten en riep daarom: “Ik zie hier Team Nina voor me staan!”

Hoorden we dat nou goed? Team Nina? Ik heb met bloed, zweet en tranen aan dat logo gewerkt om te zorgen dat iedereen weet dat wij Team4Nina zijn. Hoe durft hij die 4 te negeren! Dat moesten we hem snel afleren, dus ik riep terug “het is Team4Nina!”

Gelukkig heeft hij dit daarna vrij snel afgeleerd en we hebben het hem kunnen vergeven.





Terwijl de zwemmers van Team4Nina langs de kant van het water stonden te wachten, waren we ook verbaasd dat er deze keer ‘Team4Nina’ door de speakers te horen was. Ze hadden wel even de tijd nodig om alle teamleden op te noemen, maar dat gaf ons tijd om rustig aan het water te wennen. Niet dat het voor mij nodig was om eraan te wennen, aangezien ik in een bootje zat. Ik vond het dan ook best grappig toen er door de speakers aan mij gevraagd werd of ik er klaar voor was. Ik was er wel klaar voor, ik zat lekker. Of de zwemmers er klaar voor waren is een vraag die hij beter had kunnen stellen!

 

We gingen als een speer door het water, je zou bijna denken dat iemand een motor op mijn boot had geschroefd. We gingen zo snel dat Mathijs zelfs iemand van de vorige wave inhaalde! Hij had ook geen genade als het ging om mij drooghouden. Ik zou bijna kunnen zeggen dat ik net zo veel water op me had gekregen als de zwemmers.

 

Gelukkig kon dat mooi drogen tijdens het fietsen wat daarna aan de beurt was. Samen met John vloog ik de fiets op en al snel waren we vertrokken met onze andere fietsers. Onderweg hebben we het supergezellig gehad, er werd veel gekletst en we hadden een hoop lol. Het was zelfs zo erg dat we het niet leuk vonden dat het gejuich langs de kant ons gesprek onderbrak. Natuurlijk meenden we dat niet echt, het is juist leuk om mensen te horen juichen.Tegen het einde van elk rondje kwamen we bij een stukje waar een paaltje in het midden van de weg stond. Omdat ze liever niet hadden dat iedereen daar een voor een op de grond zouden belanden, stond daar ook iemand om steeds te roepen dat er een paaltje stond. Na een rondje begonnen een aantal van ons team hem een highfive te geven als we langs hem kwamen! 




Na het fietsen hebben we een korte plaspauze gehouden, om vervolgens weer met volle kracht vooruit te gaan tijdens het hardlopen. Ook dat was heel gezellig en we hebben aan een stuk door gepraat.

Tegen het einde van het rondje, kwamen we weer langs iemand met een megafoon. Ondertussen werd ik om en om geduwd door Isabel en Aafke, wat ervoor zorgde dat we als een speer gingen. De rest van onze hardlopers liep een stukje verder weg, maar we zouden een eind voor de finish op elkaar wachten. Toen we langs de vrouw met de megafoon kwamen, liepen wij dus maar met z’n drieën. De vrouw riep dan ook door haar megafoon: “Eén, twee, drie! Ik zie drie hardlopers die bijna bij de finish zijn!”
“We zijn niet met z’n drieën! Er komen er nog 10!” riepen wij lachend terug.


Toen was het zover, de finish! Zodra we van de brug af kwamen die over het water ging, sloten de leden die het hardlopen niet mee hadden gedaan weer aan, zodat we met het hele team de finish over gingen. We werden van alle kanten toegejuicht en kregen allemaal een medaille en een bloem. Daarna kwam natuurlijk het moment dat we vol trots op de groepsfoto gingen. Omdat er zo veel mensen stonden die allemaal een leuke foto wilde, moesten we steeds weer opnieuw een keer juichen, wat best lachwekkend was om mee te maken.

 

Na de foto’s ben ik met een paar meiden de lunchpakketten gaan halen. Daar kwamen we er ook achter dat er best een aantal van ons vegetariër zijn, grappig! We hebben met het hele team nagenoten, geluncht en gepraat. We namen afscheid van alle teamleden en bedankten iedereen voor deze leuke dag. Zo kwam de Spierathlon 2017 tot een leuk einde en was het voor mij tijd om de komende twee dagen met Netflix in mijn bed door te brengen.



De Spierathlon 2016


We gingen voor goud op 4 juni tijdens de 2e editie van de Spierathlon. Met 28º hebben wij weer gezwommen, gefietst en gerend. Het hele team heeft met veel plezier deze dag beleefd. Hieronder kun je in een kort filmpje zien hoe deze dag eruit zag. Tot 2017, we hebben er zin in!

De Spierathlon 2015



De Spierathlon was echt geweldig! De dag begon toen ik om 7 uur met veel liefde wakker gemaakt werd. Na een lange rit in de auto hebben we in een tent gezeten met vieze koffie. Een tijdje later na wat dingen geregeld te hebben, was al een groot deel van ons team verzameld. Het eerste onderdeel brak aan; zwemmen! Een niet heel onbelangrijk probleem was dat we ongeveer iedereen kwijt waren. Maar gelukkig hadden we de opvallende teamshirts om ons te redden. We vonden iedereen terug en konden snel beginnen. Eenmaal uit het water zei Hans dat hij stiekem wat bochten had afgesneden, haha! Veel tijd om hem hiervoor in de hoek te zetten was er niet. We gingen er als een speer vandoor en ik werd vastgebonden aan mijn fiets. Hans wilde in zijn enthousiasme meteen aanfietsen terwijl je het eerste stukje moest lopen (nog een reden om hem in de hoek te zetten, haha). Maar goed, toen we eenmaal wel mochten fietsen gingen we als de bliksem. Het was super vet om die wind in mijn gezicht te voelen terwijl ik er zelf geen bal voor hoefde te doen. Na 2 rondjes besloten de mensen bij een tentje langs de weg te beseffen dat ze tot leven moesten komen. Het was hun taak om ons bananen en sportdrank te geven, maar dat waren ze aan het begin vergeten denk ik. Omdat Hans zijn stuur niet los kon laten, werden de bananen door Pieter Bas in zijn mond gepropt. Tijdens het laatste rondje kwam iemand met het motto "knijp de laatste druppel uit je ketchup fles!". En dat deden we! Het laatste stukje gingen we als de bliksem. Het laatste onderdeel was aangebroken; hardlopen, of in mijn geval: zitten. Er liepen 4 mensen met mij, mega gezellig! Een van die mensen was een jongen die zelfs nog jonger was dan ik. Hij zei dat hij volgend jaar weer meedoet, leuk! Ook het laatste onderdeel was tot een eind gekomen, maar goed ook want ik was kapot. We kregen allemaal een medaille en hebben samen geluncht. Ik spreek namens het hele team als ik zeg dat dit een top dag was. Volgend jaar gaan we er weer tegenaan!

Kom op mannen, Knijp de laatste druppel uit je ketchup fles!