Hier verschijnen de dingen die we simpelweg op geen andere pagina passend vinden. Denk aan blogs met korte verhaaltjes, nieuwtjes en ... extra's!
25 juli 2019 - Nina Jansen
Ongeveer een jaar geleden schreef ik over mijn overgang van speciaal naar regulier onderwijs. Of in ieder geval, de overang die ging plaatsvinden. We zijn nu een jaar verder, ik heb een jaar doorgebracht op een reguliere MBO opleiding. Ik heb hier ontzettend veel geleerd en dat wil ik graag delen.
Begin dit schooljaar begon ik aan de opleiding ruimtelijk vormgeving bij De Rooi Pannen. Aan het begin was het natuurlijk allemaal spannend en nieuw, maar dat was voor iedereen zo. Gelukkig was alles goed voorbereid en had ik al een aantal gesprekken achter de rug met de zorgoördinator van de opleiding. Tijdens de eerste introductiedag deed ik al gelijk iets wat ik nog nooit eerder had gedaan; Met mijn rolstoel op volle snelheid door een drukke stad rijden (en dan ook nog met een groep!). Gelukkig heb ik geen ongelukken veroorzaakt, op een kleine botsing met een boom na.
Vanzelfsprekend zou ik de komende weken nog veel meer nieuwe dingen gaan ervaren. Dat begon al bij alle nieuwe mensen die ik leerde kennen, waaronder alle docenten die nog nooit een leerling in een rolstoel in hun klas hadden gehad. Aangezien ik ook gewoon regelmatig mijn rolstoel uit ging, legde ik bij elke docent opnieuw uit hoe mijn spierziekte een beetje in elkaar zat. Het viel me al snel op dat veel docenten dit ook uit zichzelf kwamen vragen en oprecht geïnteresseerd waren. Mijn klasgenoten waren nog sneller gewend aan de rolstoel, gelukkig. Ik denk dat ik daar zelf ook aan mee heb geholpen door er erg luchtig over te doen. Door te laten merken dat ik het zelf prima vind om grappen te maken over de situatie, maakte dat het makkelijker voor mijn klasgenoten. Mijn doel was om ervoor te zorgen dat iedereen gewoon konden vragen wat ze wilden, in plaat van dat we met z'n allen doen alsof die rolstoel niet bestaat. Want kom op; zo'n groot ding op wielen valt niet te negeren.
Tijdens het afgelopen schooljaar ben ik erachter gekomen wat de grote verschillen zijn tussen speciaal onderwijs en regulier onderwijs. Al was dit aan het begin voor mij iets waar ik me niet mee bezig hield. Klasgenoten gingen in tussenuren naar buiten of naar de supermarkt, maar ik bleef gewoon veilig in mijn rolstoel. Na een tijdje leerde ik echter een aantal mensen beter kennen, waardoor ik me langzaam op mijn gemak ging voelen bij dit groepje. Zij hadden begrip voor mijn situatie en hielpen me waar nodig, maar liepen niet als knechtjes achter me aan. Het was een prettig idee dat ik een paar mensen had waar ik gewoon terecht kon als ik hulp nodig had. Die hulp was geloof ik geheel wederzijds, want het is ontzettend handig als je allemaal je rugzak aan een rolstoel kan hangen en hem zelf niet hoeft te dragen.
Mede dankzij dit kleine groepje mensen, heb ik nu een hoop dingen gedaan waarvan ik nooit verwacht had dat ik ze zou doen, hoe onwerkelijk dat bij sommige dingen ook klinkt. Voorgaande jaren ging ik nooit alleen met een paar vrienden naar de stad, want ik had vervoer nodig, dus gingen mijn ouders mee. Dit jaar heb ik echter voor het eerst gebruik kunnen maken van een taxi, wat me een hoop vrijheid gaf. Zeker tegen het einde van het schooljaar, kwam het regelmatig voor dat ik met vrienden naar de stad ging, gewoon met mijn rolstoel. Dan fietste er iemand met mij mee en ik sprak af dat mijn taxi me in de stad een paar uur later ophaalde.
Om dit alles even samen te vatten; ik heb dit school jaar een hoop meer geleerd dan alleen ruimtelijk vormgeven. Op mijn vorige school was ik natuurlijk altijd omringd door kinderen die ook een beperking hadden, maar op den duur ben je toe aan een andere omgeving. Het afgelopen jaar heb ik zo ontzettend veel geleerd over mijn beperking door juist met mensen om te gaan die niet weten hoe het is. Ik moest het allemaal zelf uitzoeken en dat is me, al zeg ik het zelf, aardig goed gelukt.
17 augustus 2018 - Nina Jansen
Met trots kan ik zeggen dat ik begin deze zomer mijn vmbo-tl-diploma gehaald heb! Zo'n 3 maanden geleden maakte ik mijn examens, ongeveer een maand later kreeg ik het verlossende telefoontje. Wat een opluchting was dat! Maar dan komt het besef dat alles gaat veranderen; een nieuwe school, nieuwe mensen, nieuwe leerstof…
Maar laten we beginnen bij het begin. De afgelopen 5 jaar heb ik doorgebracht op OC Leijpark in Tilburg, misschien beter bekend als Mytylschool Tilburg. Ook daar was ooit alles nieuw voor me. Opeens was ik niet meer ‘anders’, want iedereen was daar ‘anders’. Iedereen had een reden om op die school te zitten en dat was ontzettend fijn. Zo had ik tijd en ruimte om erachter te komen wie ik was naast mijn spierziekte, wat zeker op zo’n jonge leeftijd erg belangrijk is.
Na een aantal jaren met ups en downs, kwam ik eindelijk in de vierde terecht. Ik zou mijn examens in twee jaar gaan doen, waarvan dit het eerste jaar was. Ik deed dit jaar examen in 3 vakken, maakte een profielwerkstuk en presenteerde deze. Ondertussen ging ik misschien iets te vaak koffie of thee drinken bij Douwe Egberts in het ziekenhuis. Ook ontstond er in dat jaar een hechte vriendengroep en werd ik langzaam steeds zelfstandiger. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik voor de eerste helft van mijn examens geslaagd was, wat gevierd werd met een chocoladetaart in de vorm van een minion.
Een aantal maanden later, begon ik aan mijn laatste schooljaar. Onder anderen kreeg ik het vak ‘kunstvakken 1’ erbij en had ik eindelijk weer nuttige Engels lessen, dat waren dan ook mijn favoriete vakken. Dit jaar las ik onder anderen een hoop boeken, zorgde ik met een hoop anderen voor een activiteitenmiddag voor bejaarden, ging ik nog wat vaker naar Douwe Egberts, leerde ik een hoop biologische processen om ze vervolgens weer te vergeten, schreef ik a ton of English lettersen stampte ik tientallen formules in mijn geheugen. Ook maakte ik een portfolio voor mijn vervolgopleiding, verbaasde een hoop mensen met een eindopdracht, leerde dat ik niet altijd hoef te streven voor perfectie en ontdekte dat ik meer kan dan ik altijd dacht. Na weer drie examens maken, kreeg ik te horen dat ik geslaagd was. Er kwam nog een schoolreisje, schoolfeest en de diploma-uitreiking, maar daarna was het klaar.
Na 5 jaar speciaal onderwijs zal ik over een weekje beginnen op een reguliere mbo-opleiding, namelijk ruimtelijk vormgeving bij de Rooi Panne in Tilburg. Het zal een grote stap zijn met vele veranderingen, maar ik ben klaar voor wat anders.
Om nog een kleine wijze les mee te geven: speciaal onderwijs wil niet zeggen dat je nooit naar regulier onderwijs kan gaan. Het is geen stap terug, maar juist een hulpmiddel. Zoals ik al zei, was het voor mij heel fijn, omdat ik zo kon ontdekken wie ik ben naast mijn spierziekte. Een belangrijke les die ik geleerd heb is dat ik moet denken in oplossingen in plaats van problemen en dat ik de enige ben die aan kan geven waar en wanneer ik hulp nodig heb. En het belangrijkste van alles; ik ben niet mijn spierziekte.
7 mei 2017 - Nina Jansen
We zijn heel blij om te kunnen mededelen dat we nu echte Team4Nina sport-shirts hebben!
Met hulp van onze sponsor, VGL-Logistics, hebben we dit nu eindelijk mogelijk kunnen maken. Hier willen wij ze natuurlijk heel erg voor bedanken!
Ons eigen logo is te zien op de voor- en achterkant van het shirt. Ook hebben we voor de hoofd-leden van het team (Jos, Rita en Nina) een vest ontworpen met het logo. We willen namelijk niet dat Nina haar energie moet verspillen aan warm blijven. Zo kunnen ook Jos en Rita warm blijven terwijl ze het team aanmoedigen!
26 april 2017 - Jos Jansen
Zonder de 4 zijn we nergens!
In dit filmpje zie je hoe het is om de 4 niet te kennen. Wat zou dat voor ons betekenen... Team5Nina of misschien Team3Nina? Hoeveel wielen zou Nina's rolstoel dan hebben? Dan zou je je verjaardag vijven, in plaats van vieren. Nee, ik heb toch liever gewoon een 4!